En 1955, polas
pantallas do Colón e do Teatro pasaron películas de grandes directores como por
exemplo Fred Zinnemann e Joseph Mankiewicz:
FRED ZINNEMANN (1907 – 1997)
Fred Zinnemann
comezou a súa carreira cinematográfica como director de curtametraxes.
En 1944, dirixiu a
longametraxe La séptima cruz (1944), protagonizada por Spencer Tracy, e que se
converteu no seu primeiro éxito.
O nazismo, a II
Guerra Mundial e os temas bélicos en xeral, aparecen con frecuencia nas súas
películas, como por exemplo en Los ángeles perdidos (1948) e Hombres (1950).
Entre a súa
filmografía tamén se atopan títulos como Solo ante el peligro (1952), De aquí a
la eternidad (1953), Oklahoma (1955), Historia de una monja (1959) e Un hombre
para la eternidad (1966).
Nos anos 60 e 70,
centrouse nos traballos de produción e tamén dirixiu algunha película, aínda
que con menos éxito que nas etapas anteriores.
Zinnemann gañou
dous Oscar á mellor dirección por Un hombre para la eternidad e De aquí a la
eternidad.
 |
| Zinnemann con Paul Scofield, protagonista de Un hombre para la eternidad |
JOSEPH L.
MANKIEWICZ (1909 – 1993)
Mankiewicz comezou
no mundo do cine realizando pequenos traballos na Paramount. Posteriormente
trasladouse á Metro Goldwyn Mayer, onde foi guionista de varios filmes e
productor doutros como Furia (1936), de Fritz Lang ou Historias de Filadelfia
(1940), de George Cukor.
Pero o obxectivo
de Mankiewicz era poder dirixir as súas propias películas, polo que deixou a
MGM e foise á 20th Century Fox. Foi neste estudo onde realizou Carta a tres
esposas (1949) e Eva al desnudo (1950), coas que gañou dous premios Oscar ao
mellor director.
Entre a
filmografía de Mankiewicz hai que destacar Cleopatra (1963), película
protagonizada por Elisabeth Taylor e recordada pola súa accidentada rodaxe e o
seu desorbitado custo final, o que estivo a piques de afundir á 20th Century
Fox.
 |
| Joseph L. Mankiewicz |
En 1955, os
ribadenses tamén puideron ver numerosas películas de directores españois
(Antonio Román, Miguel M. Delgado, Roberto de Ribón, Luis Lucía, etc.), xa que
seguindo a Orden Ministerial do 11 de agosto de 1953, os cines estaban
obrigados a exhibir unha porcentaxe determinada ao ano de películas españolas.
